اثربخشی زوج درمانی کوتاه مدت به شیوه خودتنظیمی بر بهبود الگوهای ارتباطی وکاهش مشکلات زناشویی

این پژوهش با هدف بررسی تأثیر زوج درمانی کوتاه مدت به شیوه خودتنظیمی بر بهبود الگوهای ارتباطی و کاهش مشکلات زناشویی زوجین طراحی شده است. محتوای اساسی رویکرد خودتنظیمی این است که خود زوجین و نه درمانگر تغییرات طولانی مدتی را در رابطه شان ایجاد کنند. روش پژوهش شبه آزمایشی از نوع پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل می باشد. جامعه آماری این پژوهش شامل زوجینی هستند که به دلیل مشکلات زناشویی به یکی از مراکز مشاوره شهر سبزوار مراجعه کرده بودند. نمونه آماری شامل 10 زوج (20 نفر) است که طی بهار تا پاییز سال 1392 جهت حل مشکلات ارتباطی و زناشویی خویش به مرکز مشاوره اداره بهزیستی این شهر مراجعه کرده بودند. این افراد به صورت در دسترس انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش به تعداد 5 زوج (10 نفر) و گروه کنترل نیز به تعداد 5 زوج (10 نفر) گمارده شدند. به منظور ارزیابی چگونگی الگوهای ارتباطی و مشکلات زناشویی زوجین به ترتیب از پرسشنامه های cpq و چک لیست مشکلات زناشویی استفاده شد. زوجین گروه آزمایش طی 8 جلسه زوج درمانی به روش خودتنظیمی را دریافت نمودند در حالی که زوجین گروه کنترل هیچ مداخله ای را دریافت نکردند. یافته های پژوهش با استفاده از روش تحلیل کوواریانس (ancova) و تی تست مستقل t-test مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج پژوهش حاکی از این است که زوج درمانی کوتاه مدت به شیوه خودتنظیمی الگوهای ارتباطی زوجین را بهبود بخشیده (p<0/05) و باعث کاهش مشکلات زناشویی زوجین می گردد (p<0/05). همچنین بین زنان و مردان هر دو گروه آزمایش و کنترل از نظر میزان مشکلات زناشویی و الگوهای ارتباطی ناسالم تفاوت معناداری مشاهده نشد(p>0/05) .